Оиди равоншиносӣ

Салом Абдумуқим.
Вақте ҳамсаратон бо ягон гап ё амалаш шуморо ба ғазаб меорад, шумо ҳаракат мекунед, ки худро ба даст гиред. Ӯ пай мебарад, ки шумо чун пештара бо ӯ муносибат накарда истодаед ва саволҳо додан мегирад. Ин бошад, вазъиятро бадтар мекунад. Пас, дар ин ҳолат чӣ тавр худро ба даст гирифта метавонед?
Шумо чӣ кор карда метавонед
Ғазабро идора накардан ба саломатӣ зарар меорад. Мувофиқи баъзе тадқиқотҳо идора накардани ғазаб фишори хунро баланд карда, метавонад ба бемориҳои дил, депрессия ва ҳазм накардани хӯрок оварда расонад. Ғайр аз ин, он сабаби бехобӣ, хавотирӣ, бемориҳои пӯст ва сактаи дил гардад. Беҳуда гуфта нашудааст: «Аз хашм даст бикаш... ки он фақат зиён меорад».
Ғазабро дар дил гирифта гаштан низ зарар дорад. Хашму ғазабро идора накардан ба касалие монанд буда метавонад, ки одамро дарунакӣ тамом мекунад. Масалан, шумо ба ҳама чиз бо шубҳа нигариста, нуқтаи назари айбҷӯёнаро дар худ инкишоф медиҳед. Як умр бо чунин шахс зиндагӣ кардан душвор аст, ва ин рӯҳия ба издивоҷатон зарари ҷиддӣ расонда метавонад. Шумо чӣ кор карда метавонед.
Ба хислатҳои хуби ҳамсаратон диққат диҳед. Се хислати ҳамсафари ҳаётатонро, ки қадр мекунед, нависед. Вақте ки ягон амали ӯ шуморо асабонӣ мекунад, ин хислатҳоро ба хотир оред. Ин ба шумо ёрдам мекунад, ки худро ба даст гиред.
Миннатдор будани худро нишон диҳед.
Бо омодагӣ бахшед. Дар аввал ба вазъият аз нуқтаи назари ҳамсаратон нигаред. Ин ба шумо ёрдам мекунад, ки ҳиссиёти ҳамсаратонро фаҳмед ё ҳамдард бошед.. Сипас аз худ пурсед: «Оё ин вазъият кироӣ ба ғазаб омадану набахшидан мебошад?»
Принсипе омада шудааст:«Аз хато чашм пӯшидан касро зеб медиҳад».
Ҳиссиётатонро меҳрубонона ва бо мулоимӣ фаҳмонед. Дар ин вақт ҷонишини «ман»-ро истифода баред. Масалан, ба ҷойи «Шумо ин қадар бепарво. Занг зада дар куҷо буданатонро гӯед намешавад» гуфтан, «Рӯз бевақт шуд ва ман хавотир шудам, ки бо шумо ягон чӣ рӯй надода бошад» гӯед. Агар шумо ҳиссиётатонро бо мулоимӣ фаҳмонед, ин ба шумо ёрдам мекунад, ки хашму ғазабатонро идора кунед.
«Бигзор суханони шумо ҳамеша форам... бошанд».
Боэҳтиромона гӯш кунед. Баъди баён кардани ҳиссиётатон гапи ҳамсаратонро набурида бодиққат гӯш кунед. Вақте ки ӯ гапашро тамом кард, барои боварӣ ҳосил кардан, ки гапашро дуруст фаҳмидед ё не, чизи фаҳмидаатонро бо гапҳои худатон гӯед. Барои идора кардани ғазаб бодиққат гӯш кардан хеле муҳим аст.
Агар худро ором нишон дода ғазабро дар дил гирифта гардем, ин душвориро ҳал намекунад ва мо як рӯз не як рӯз мекафем. Барои ҳамин беҳтараш дар бораи душвориатон боэҳтиромона гап занед. Вақте  гапатонро тамом мекунед, ба ҳамсаратон гӯед: “Биё аз нав дӯст мешавем”.
Як ҳамсаре мегӯяд: «Ҳамсарам доимо маро гӯш мекунад ва ба хавотириҳоям ҷиддӣ муносибат мекунад. Ман инро хеле қадр мекунам. Ҳатто ӯ агар бо ман розӣ набошад ҳам, фикру ақидаи маро ба назар мегирад. Ӯ ҳеҷ гоҳ барои баён кардани ин ё он ҳиссиётам маро паст намезанад».
Пас, Абдумуқим, дар зиндагӣ бисёр пастиву баландиҳои душвор вуҷуд доранд. Дар навбати худ ҳаракат кунед, ки асабҳоятонро идора карда тавонед. Бо мулоимӣ ҷавоб диҳед. Кӯшишҳоятонро дида Худо баракаташро медиҳад.
Бо эҳтиром, Ризвона.