Оиди равоншиносӣ

Волидони мӯҳтарам.
Намуди вақтхушӣ ва зиёд будани онҳо метавонад вазъиятро аз будаш бадтар кунад. Барои баъзе кӯдакон ҳаёти ҳаррӯза назар ба тамошои телевизор ва бозиҳои компютерӣ дилгиркунанда метобад ва корҳои одӣ барои онҳо шавқовар нестанд.
Дар шабакаҳои иҷтимоӣ бисёртар вақт гузарондан таъсири манфӣ расонда метавонад. Вақте наврасон мебинанд, ки дӯстонашон чӣ хел вақт гузаронда истодаанд, ҳаёти худашон хушку холӣ метобад. Хоҳу нохоҳ онҳо фикр мекунанд “Ҳама дар гирду атроф хурсандӣ мекунанд, ман бошам дар хона танҳо нишаста аз зиқӣ мекафам”.
Ғайр аз ин, шабакаҳои иҷтимоӣ пеши роҳи зиқии шахсро гирифта наметавонад. Соатҳое, ки ӯ дар шабакаҳои иҷтимоӣ мегузаронад, сарфи беҳудаи вақт мегардад. Соатҳои зиёдро сарф мекунанд, монда мешаванд, вале ҳамааш бефоида.
Волидон, зиқӣ имконияти хуб дода метавонад, чунки  ба кӯдакон имконият медиҳад, то қобилиятҳои худро ошкор кунанд. Қуттии одӣ ба мошини вақт, киштӣ, мошини тезрав ё киштии кайҳонӣ табдил меёбад ва кампале, ки дар рӯйи миз партофта шудааст, ба хайма.
Зиқӣ сабаб мегардад, ки чизе ихтироъ кунӣ. Аз ин бармеояд, ки он ҳамавақт бад буда наметавонад.
Хулоса. Вақте фарзандатон зиқ мешавад, ба ин чун ба мушкилӣ нигоҳ накунед, баръакс, инро ҳамчун имконият ба кор бурда қобилияти онҳоро инкишоф диҳед.
Вақте фарзандатон зиқ аст, шумо чӣ кор карда метавонед
Агар имконият бошад, фарзандатонро барои бозӣ ба берун фиристед. Аҷоиб, ки нури офтоб ва ҳавои тоза зиқиро тез аз байн мебарад. Ҳамин ки кӯдаконатон барои бозӣ ба кӯча мебароянд, тасаввуроташон ба кор медарояд ва онҳо ҳар хел бозиҳо фикр карда мебароранду худашонро бо он банд мекунанд.
«Барои ҳар чиз замоне ҳаст... вақте барои хандидан... ва вақте барои рақсидан».
Дар ин бора фикр кунед. Шумо чӣ кор карда метавонед, то ки фарзандонатон бисёртар дар ҳавои тоза бошанд? Агар имконияти дар берун бозӣ кардан набошад, кадом супоришҳои шавқоварро шумо дар хона барои онҳо ташкил дода метавонед?
Ба фарзандатон ёд диҳед, ки дар бораи дигарон фикр кунад. Фарзандонатон метавонанд, алафи боғи пиронсолонро дараванд, баргҳояшро ҷамъ кунанд, барои онҳо ягон чизи бомазза пазанд ё даромада онҳоро хабар гиранд. Барои дигарон ин корҳои хурдро кардан хурсандии зиёд меорад.
«Ҷони сахӣ пурфайз мешавад, ва касе ки сероб кунад, худаш низ сероб мегардад».
Дар ин бора фикр кунед. Чӣ тавр ба фарзандатон ёрдам дода метавонед, то аз кӯмак ба дигарон хурсандӣ гирад?
Барои фарзандатон намуна бошед. Фаромӯш накунед, ки чизе ки шумо дар бораи корҳои ҳаррӯзаатон мегӯед, ба фарзандатон таъсир мерасонад. Агар мо доимо аз ҳаёт шикоят кунем, фарзандонамон низ ҳамин хел мекунанд. Лекин агар ба ҳама чиз дуруст нигоҳ карда, корҳои ҳаррӯзаамонро бо хурсандӣ иҷро кунем, фарзандонамон низ инро ёд мегиранд.
  «Дилхушро ҳамеша базм аст».
Дар ин бора фикр кунед. Шумо дар бораи корҳои ҳаррӯзаатон чӣ мегӯед? Вақте шумо зиқ мешавед, чӣ кор мекунед?
Маслиҳат. Ба кӯдакатон кӯмак кунед, ки тасаввуроташро ба кор бурда корҳои шавқовареро, ки бо он машғул шудан мехоҳад, рӯйхат кунад. Дар баъзе оилаҳо қуттие ҳаст, ки ҳама фикру пешниҳодҳои худро навишта ба он партофта метавонад.
Ин имконияти хубро аз даст надиҳед!
Вақте кӯдакатон шикоят карда мегӯяд, ки ӯ зиқ аст, даррав ба дасташ телефонро надиҳед ё нагӯед, ки телевизор тамошо кунад, то ки бо ин корҳо банд шуда, ба шумо халал нарасонад. “Ман зиқ шудам” гуфтани кӯдак маънои онро дорад, ки ӯ мехоҳад бо падару модараш вақт гузаронад. Ин имконияти хубро аз даст надиҳед!
Волидони мӯҳтарам, биёед як бор такрор кунем: чӣ тавр ба фарзандамон ёрдам кунем, ки зиқ нашавад?
Агар имконият бошад, фарзандатонро барои бозӣ ба берун фиристед. Дар ҳавои тоза тасаввуроти кӯдакон ба кор медарояд ва онҳо ҳар хел бозиҳо фикр карда мебароранду бо он банд мешаванд.
Ба фарзандатон ёд диҳед, ки дар бораи дигарон фикр кунад. Вақте ба дигарон ёрдам мекунӣ, ин хурсандии зиёд меорад ва аз зиқӣ ному нишоне намемонад.
Барои фарзандатон намуна бошед. Агар шумо нисбати корҳои ҳаррӯзаатон назари дуруст дошта бошед ва аз ҳаёт хурсандӣ гиред, эҳтимоли зиёд аст, ки фарзандатон низ инро ёд мегирад.

Саломат бошед.