Табобат

То ҳол доруворие коркард нашудааст, ки ВНМО-ро аз организм бартараф кунад. Аммо усули замонавии табобати сирояти ВНМО, (хамчунин табобати фаъоли зиддиретровируси (ТЗР)) инкишофи ВНМО-ро суст ва дар воқеъ боздошта, ҷиҳати гузариши он ба давраи БПНМ монеъмешавад, ки ин ба шахси гирифтори ВНМО имконияти ҳаёти мукаммал медиҳад. Дар раванди табобат ва ба шарте, агар самаранокии доруворӣ нигоҳ дошта шавад, давмонокии ҳаёти инсон на бо сабаби гирифторӣ ба ВНМО, балки танҳо дар натиҷаи рвандҳои табии куҳансолӣ маҳдуд мегардад. 

Айни замон пайдоиши хелҳои нави доруворӣ асосан баҳри камшавии таъсири дуюмдараҷа аз қабули муолиҷа равона карда шудаанд, зеро давомнокии ҳаёти шахсони гирифтори ВНМО, ки дар табобат қарор гирифтаанд, дар воқеъ бо давомнокии ҳаёти аҳолие, ки гирифтори ВНМО нестанд баробар шудааст. Дар давраи инкишофи нисбатан дери ТЗР (солҳои 2000 – 2005) давомнокии ҳаёти беморони гирифтори ВНМО, ба гайр аз беморони ҳепатити С, ба 38,9 сол (37,8 — барои мардон ва 40,1 — барои занон) мерасад.

Аҳамияти мухим баҳри дастгирии вазъи саломатии гирифторони ВНМО ба воситаҳои ғайридоруворӣ (хӯроки дуруст, хоби солим, худдорӣ кардан аз вазъияти бошиддат (стресс) ва хузури дуру дароз зери шуохои офтоб, тарзи ҳаёти солим) дода мешавад, инчунин пайваста санҷидани (соле 2-4 маротиба) вазъи саломатӣ дар назди пизишкони мутахассис оид ба ВНМО. 

• Қаблӣ
• Баъдӣ